Prijs: € 425,-

Een van mijn favorieten.

“In café-restaurant De Rustende Jager in de Drunense duinen serveren ze de overheerlijke Brabantse Broeder. Op de doos waarin dit lekkers bewaard wordt staat een schitterende tekening van een broeder. Mijn handen jeukten toen ik hem zag. De praktijk viel niet mee, zien en maken zijn twee dingen. Lijf en benen zijn om praktische redenen apart gemaakt en later samengevoegd wat het totaaloverzicht aardig bemoeilijkte. Maar het is helemaal ‘mijn’ broeder geworden. De verpersoonlijking van Het Rijke Roomsche leven. Voor hem hoeft het niet, al die strakke regeltjes van bovenaf. Met een beetje liefdewerk en  zo nu en dan een schietgebedje komt men al een heel eind.

Prijs: € 80,-

Prijs: € 130,-

Gemaakt om zijn strakke vorm. En het glazuur deed de rest. Mooie granieten sokkel.

Prijs: € 95,-

Prijs: € 145,-

Dit beeld begon min of meer als een grap: ik wilde een soort pierrot maken. Gaandeweg groeide het in statuur. En met het nachtblauwe glazuur werd het zelfs chic. De titel kwam vanzelf.

Prijs: € 310,-

Een idee ontleend aan een onooglijk klein fotootje van een vluchtelingenkamp ergens in Afrika waarop een ontheemde een dergelijke kop uit hout zat te snijden. Natuurlijk ontstaat er bij het maken gelukkig altijd weer een eigen invulling. Ons zoontje noemde het beeld destijds altijd ‘Oh nee hè’ en waarom een goede titel veranderen? Ik heb er jaren geen afstand van kunnen doen, maar nu mag hij de wijde wereld in.

Prijs: € 120,-

Gevraagd naar het waarom van de lange armen antwoordde ik gekscherend: “Ik kan gewoon geen korte maken.” Bijzonder mooi glazuurtje.

Prijs: € 220,-

Elizah komt uit een andere, mij minder bekende wereld. Een niet-Westerse creatie maken vormde een mooie uitdaging. Ik moest nóg beter leren kijken. Ze is wijs, deze dame, heeft al een hoop gezien, maar is er mild onder gebleven..

Prijs: € 135,-

Iets dergelijks gezien in de wereldwinkel en helemaal gecharmeerd van vorm en uitstraling. Hem gekocht, maar ook zelf aan de slag gegaan. Het eindresultaat is anders, maar toch wat mij voor ogen stond. Vooral de beweging achterover van het hoofd spreekt me erg aan.

Een oefening tot inkeer. Het leven kent zo zijn golfbewegingen. Dit keer is dat inwaarts. De aandacht naar binnen gericht. Het viel niet mee de beweging erin te krijgen die mij voor ogen stond. En dan de voldoening wanneer dat uiteindelijk toch lukt. Simpele dingen maken is zo eenvoudig nog niet.

Geen idee waar dit nou vandaan kwam. Opeens was het er gewoon. Volmaakt in evenwicht straalt het rust en harmonie uit.

Lees het gedicht van Rutger Kopland ‘Onder de appelboom’ er maar eens op na: “Toen werd het langzaam weer te mooi om waar te zijn…” Ze hebben iets geestigs, maar tegelijkertijd ook iets weemoedigs, die twee.

Opeens waren ze er, die twee koddige, enigszins verdwaasde kereltjes in mijn hoofd. Kijk ze daar eens staan met die taps toelopende lijfjes. Veel te grote voeten en de buik zo rond dat ze niet meer kunnen zien of ze een jongetje zijn. Met die uitstraling kwam de titel vanzelf.

Grappige vogeltjes. Lekker mutsen met z’n drieën. Wat zien ze toch? Mooi glazuur trouwens met die kristallen erin. Granieten sokkel.

Ook geschikt voor overdekt terras.

Gemaakt voor en kennis die vaak op Curaçao is geweest. Dushi (schatje) neemt het leven zoals het komt. Je hoort háár niet klagen, het leven is verrukkelijk!

Humoristisch tafereel van dikke dames op het strand van Curaçao. Klei-objecten verwerken op canvas: iets geheel nieuws. Boom, dames en zon zijn van klei. De foto is genomen op Curaçao en het zand op strand en billen komt er ook vandaan…

Voor een schapengek in Friesland. Deze schapen hebben zo hun eigen idee over hoe een schaap er uit hoort te zien…

Voor vriendin Martha haar 50ste verjaardag. Gek op kippen. De kippetjes op het schort zijn geïnspireerd op Martha’s krabbel onder aan haar brieven. Er zit een barst in het ei; gebiologeerd en verwachtingsvol slaat ze dit kleine wonder gade.

Een van mijn eerste grote projecten in klei. Had haar meteen voor ogen. Stevige dames, altijd leuk om te maken. Met dat vooroorlogse badpak en die blik van ‘moet dit nou echt?’ In plaats van te duiken, gaat ze eigenlijk liever linea recta naar huis. Ik heb zo’n vermoeden dat ze uiteindelijk toch met een onhandige plons in het water zal belanden. Gekocht door de huisartsenpraktijk in Engelen.

Deze zwemtaart stond op de Open tuinendag van ’s-Hertogenbosch bij de vijver van een prachtige tuin aan de Vughterstraat. Een bezoekster zag haar en riep: “Die is voor mij!” Een duidelijk geval van liefde op het eerste gezicht.

Weinig aan toe te voegen. Vogels blijven leuk om te maken.

Josephine leidde eerst een verborgen leven: ze was namelijk in eerste instantie een moderne, strakke vaas. Maar Josephine heeft zo haar eigen kijk op de dingen. Niks strakke vaas, het moest een echte Josephine worden! En dat is aardig gelukt…

Bolle, ronde vormen keren altijd weer terug in mijn werk. Daar hoef ik niet over na te denken, dat gaat vanzelf. Een hart werd zomaar opeens een dubbel hart en met die kleur blauw kun je er zelfs wolken in zien, zomaar overdrijvend op een mooie zonnige dag.

Gewoon een koddige eend, meer niet. Maakt zich niet druk, lacht overal om. En morgen zien we wel weer!

Het belangrijkste was de uitdrukking van het gezicht. Verstild, liefdevol, vergevingsgezind. Hij staat mooi te wezen op zijn eigen plekje op de piano van mijn vriendin. Altijd weer ontroerend te zien hoe mensen bezig zijn om het mooiste plekje in huis te vinden voor dat ene speciale beeld.

Lang aan gewerkt. Vooral de gezichtsuitdrukking was van belang. Van veel buddha’s spreken de gezichten me helemaal niet aan. Je moet tenslotte wel aan ze kunnen zien dat het mediteren vruchten afwerpt! Deze werd uiteindelijk wat hij moest zijn: welwillend, liefdevol, vergevingsgezind. En natuurlijk verlicht.